Στην αρχή σκέφτηκα να μη γράψω κείμενο, να αφήσω μόνο το τίτλο του άρθρου και να γράψετε εσείς. Επειδή όμως, αν δεν πω την αιρετική μου άποψη θα σκάσω ( αυτογνωσία, ε; ),θέλω να μιλήσουμε λίγο για τη μανούλα, τη μανούλα την Ελληνίδα, για τις άλλες δεν ξέρω.

Σ'ημερα 'εχει τη γιορτή της, και έχει πλάκα να βλέπεις παιδιά που έχουν να πάρουν τη μάννα τους δυο μήνες τηλέφωνο να της πηγαίνουν λουλούδια, όπως πάει λουλούδια ο σύζυγος στη γυναίκα του την ημέρα των ερωτευμένων, μόλις τελειώσει το ραντεβού του με τη.... γκόμενα.

Το πιο ωραίο είναι πως της πηγαίνουν λουλούδια και στο .... γηροκομείο που την έχουν παρκάρει,  τα καλά παιδιά βέβαια, γιατί τα κακά έχουν ξεχάσει τη διεύθυνση του γηροκομείου.

Γκρινιάρης είμαι. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που έχουν τις μανάδες μαζί τους, και μάλιστα, για να μην πλήτουν, τις αφήνουν και .. μαγειρεύουν, πλένουν , νταντεύουν τα παιδιά, και ποτίζουν τα λουλούδια όταν αυτοί λείπουν!!

Σε μερικά σπίτια μάλιστα τις αφήνουν μέχρι και να .... πληρώνουν, για να νοιώθουν ... χρήσιμες!!!!

Τώρα αν υπάρχουν και μερικές που δεν έχουν σύνταξη , δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία, αλλά έχουν κινητικά προβλήματα, αυτές, δεν πρέπει να τις .... περιποιούνται οι... ειδικοί υπάλληλοι μιάς στέγης ατόμων τρίτης ηλικίας;;;;

Ισα , Ισα θα κάνει παρέα και στο μπαμπά, που τον έχουμε εκεί χρόνια τώρα, για το καλό του φυσικά.

Το αστείο και τραγικό αυτής της υπόθεσης, που αν σήμερα φαίνεται σαν εξαίρεση, σε λίγα χρόνια θα ηθικοποιηθεί και το γηροκομείο, και θα γενικευτεί η χρήση του, το αστείο λοιπόν είναι ότι αυτες οι μαναδες ειναι που διαπαιδαγώγησαν έτσι τα παιδιά τους, και αυτό το παιδαγωγικό πρότυπο εφαρμόζουν τώρα τα παιδιά αυτά.

Οσο αυτή η κοινωνία βασιζόταν στην εμπειρία χρόνων, οι γονείς ήταν ΧΡΉΣΙΜΟΙ, οι γέροι ήταν παραδείγματα εμπειρίας για τους νέους, ήταν το αντικαταθληπτικό της οικογένειας.

Τώρα παρκάραμε τη τιμημένη μανα στα γηροκομεία και την αντικαταστήσαμε με σκύλο για να μην αγχώνονται τα παιδιά και να διαμορφώνουν ομαλά το ψυχικό τους κόσμο. Παραμύθια όμως οι σκύλοι δεν λένε..

Εμεις η τιμημένη γενιά του 50 του   60 του 70, σπάσαμε τη συνέχεια ενός δοκιμασμένου συστήματος που ήθελε τη παράδοση και τη εμπειρία να περνάνε από τη γιαγιά στην εγγονή και όχι από τη μαμα στη κόρη. Και αυτοί που με τα χρόνια είχαν καταληξει σ αυτό το μοντέλο κάτι ήξεραν παραπάνω.

Για τη σχέση μαμάς - γιου στην Ελληνική κοινωνία δεν μιλάω καθόλου. Τι να πω; Στο πατρικό μου είμαστε δυο αγόρια, και εγώ έχω δύο αγόρια , τι να πω;;;

Τώρα εμείς οι αποτυχημένοι γονείς, συνεχίζουμε να είμαστε και αποτυχημένοι γέροι.

Αρνούμαστε την ηλικία μας. Οι γιαγιάδες πιστεύουν ότι κάνουν ακόμα για μοντέλα, επειδή έχουν κάνει λιφτινγκ, και οι παπούδες με τα βαμμένα κομοδινι μαλλιά έχουν γίνει πιο πολλοί από τα κομοδίνα.

Και προσπαθούμε να αποδείξουμε τι;;;;

Οτι δεν αποτύχαμε;;;;

Μα η κοινωνία που φτιάξαμε δεν το δείχνει;

Πάντως μάνα είναι μόνο μία σίγουρα.

Με το πατέρα υπάρχει πάντα το πρόβλημα.

Είναι μόνο ένας;;;

Και αν είναι ένας, είναι αυτός ή... μήπως;;;;

Α, όλα κι όλα, τη γιορτή του πατέρα θα πρέπει να τη γιορτάζουμε δύο φορές το χρόνο.

Μία θα είναι η γιορτή του ληξιαρχικού πατέρα, και μία του πραγματικού.

Ε, θα υπάρχουν και μερικοί απο μας, που θα γιορτάζουν και τις δυό φορές , δεν θα υπάρχουν;;;