Οταν ένας βλάκας, νομίζει ότι δεν είναι βλάκας,

και οι άλλοι τον αφήνουν να νομίζει αυτό που θέλει να νομίζει,

τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα για τη χώρα που έχει αυτόν τον  βλάκα σε υπεύθυνη θέση.

Δεν είναι η αχαριστία, ή αφιλία, η αγνωμοσύνη τα κύρια χαρακτηριστικά του βλάκα,

όταν όμως αυτά τα χαρακτηριστικά, τυχαίνει να συνυπάρχουν σε ένα βλάκα, τότε το μίγμα είναι εκρηκτικό.

Θεωρείστε τώρα, ότι σε κάποια χώρα, η εμφάνιση αυτού του βλάκα στη πολιτική σκηνή,

συμπίπτει με μία περίοδο όπου ταυτόχρονα ο λαός βρίσκεται στα όρια της εξέγερσης,

και οι υπάρχουσες πολιτικές προσωπικότητες, δεν του λένε τίποτα, είναι ανεπαρκείς.

Τότε αυτός ο λαός, είναι δυνατόν, να θεωρήσει την αυθάδεια του βλάκα, ως αρετή,

την θρασύτητα  του, ώς πολιτικό προσόν, και τη βλακεία του ως ευθράδεια.

Ο λαός αυτός, σ αυτή τη περίπτωση, οδηγείται προς εθνική καταστροφή,

με την ψήφο του, με την ανοχή του, και με την παραπλάνηση του.

Γιατί στη πολιτική σκηνή, όσο ο βλάκας, ενθουσιασμένος από τη προβολή του,

εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων, είτε εκούσια, είτε τις περισσότερες φορές ακούσια,

οι μάζες νομίζουν ότι έχουν βρει ηγέτη.

Οταν όμως η βλακεία πάρει διαστάσεις, τέτοιες που πια δεν μπορεί να κρυφτεί,

τότε οι μεγάλοι την "ανακαλύπτουν" ξαφνικά,

και στέλνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον βλάκα.

Είπαμε η βλακεία είναι ανίκητη, όχι ο βλάκας.

Ο βλάκας είναι αναλώσιμο είδος, άλλωστε, ποτέ η πραγματική εξουσία δεν δυσκολεύτηκε να βρεί τέτοιους,

και η ανανέωση τους είναι και το μεγάλο χαρτί στα χέρια της, για να κρατάει τους λαούς σε ύπνωση.

Ο βλάκας στη πολιτική, έχει χαρακτηριστικά που σου επιτρέπουν να τον αναγνωρίσεις αμέσως.

Κατ αρχάς, τον αναγνωρίζεις από το περπατήμα.

Ποτέ δεν περπατά όπως οι άλλοι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Ανάλογα με το μέγεθος της αλλαζονίας του είναι και το περπάτημα του.

Βαριεστημένο, του τύπου "εγώ είμαι και κανένας άλλος", είναι η μία περίπτωση,

περπάτημα βάρκας είναι η άλλη περίπτωση του τύπου " Θα γίνω, σίγουρα;".

Αλλο χαρακτηριστικό είναι η ομιλία.

Κι αυτή είναι διαφορετική από των απλών ανθρώπων.

Ο βλάκας- βλάκας, μιλάει αργά με στόμφο, και λέει τη μεγαλύτερη μπαρούφα, σαν να ανακοινώνει το τετραγωνισμό του κύκλου.

Ενίοτε αυτή η ομιλία συνοδεύεται  και με αγραμματοσύνη, η  οποία επιτρέπει την εκστομάτωση της μεγαλύτερης βλακείας με ύφος επιστημονικής ανακοίνωσης.

Ο απλός βλάκας, καταφέρνει με κοφτές φράσεις, να σου δώσει την εντύπωση

ότι αυτά που λέει Δεν τα πιστεύει ούτε ο ίδιος, αλλά του είπαν να τα πει, για να πετύχει το στόχο.

Ενα τριτο χαρακτηριστικό είναι η μνήμη.

Ο βλάκας συνήθως δεν έχει μνήμη, τι να την κάνει άλλωστε;

Αφού μπορεί , λόγω βλακείας , να λέει ότι θέλει, τι νόημα έχει να θυμάται τι είπε χτές,

ή τι είπε μόλις πριν από λίγο; 

Μπορεί να βαφτίσει το ίδιο χρώμα μαύρο ή άσπρο, με απόλυτη ευκολία,

χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν είναι έξυπνος, απλά θεωρεί δεδομένη τη βλακεία των ακροατών,

και συνεπώς λογικούς αποδέκτες των επιχειρημάτων του.

Η επιλογή βλάκα, από το λαό, συνήθως είναι επιτυχής.

Επιλέγεται σχεδόν πάντα ο μεγαλύτερος βλάκας, ο πλέον αυθάδης, ο πλέον θρασύς, ό πλέον αλλαζόνας.

Θα παρατηρήσατε ότι δεν χρησιμοποίησα πουθενά το χαρακτηρισμό ψέυτης.

Γιατί ο βλάκας δεν μπορεί να είναι ψεύτης, πάνω από μία φορά.

Ο ψεύτης, χρειάζεται ικανότητες προκειμένου να μπορεί να παραμένει ψεύτης.

Ο βλάκας δεν χρειάζεται ΚΑΜΜΙΑ ικανότητα.

ΚΑι μόνο η βλακεία είναι ικανή να τον κρατήσει συνεχώς στο ύψος του βλάκα.

Τον ψεύτη δεύτερη φορά δεν τον πιστεύεις , αρά χάνει την ιδιότητα του.

Το βλάκα τον πιστεύεις πάντα, αφού η βλακεία προφανώς, δεν μπορεί να αποδειχτεί ότι είναι ψεύτικη.

Η βλακεία είναι πάντα αυθεντική.

Στις 17 Ιουνίου οι Ελληνες ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν  τρόπο διακυβέρνησης.

Περιμένω με ενδιαφέρον την επιλογή τους.