Γεννήθηκα το 1951.

Η Ελλάδα, μόλις έβγαινε από ένα Παγκόσμιο και έναν εμφύλιο.

Φαντάζομαι ότι ξεκίνησα να θυμάμαι από 2-3- χρονών, δηλαδή από το 1954-55.

Στίβω το μυαλό μου για να θυμηθώ κατήφεια στο σπιτικό μου, για να θυμηθώ ανέχεια, πείνα, κατάθλιψη,

μα δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε από αυτά.

Μόνο ένα πατέρα, που ερχόταν σπίτι απομεσήμερο απ τη δουλειά, πλένονταν, πήγαινε καφενείο η και ταβέρνα, και το βράδυ στις 8 - 8.30 ύπνο.

Κάθε μέρα, ξυπνούσε το πρωι και πήγαινε για δουλειά.

Δηλαδή πήγαινε στη λαχαναγορά που τότε ήταν στου Καμπά, ένα πανέμορφο στρογγυλό κτίριο, εκεί που η Πειραιώς στρίβει για τη γέφυρα Πουλόπουλου, που το γκρέμισαν και το έκαναν μία απρόσωπη πλατεία.

Πήγαινε εκεί, ξεκλείδωνε ένα ξύλινο καροτσάκι με σιδερένιες ρόδες, το έβγαζε μπροστά στα μαγαζιά στον   εσωτερικό χώρο του στρογγυλού κτιρίου, και περίμενε.

Περίμενε να τον φωνάξουν να μεταφέρει πράγματα, και να βγάλει έτσι το μεροκάμματο.

Αλλοτε τον φώναζαν, κι άλλοτε όχι.

Αυτό σήμαινε ότι άλλοτε έφερνε λεφτά στο σπίτι, κι άλλοτε όχι.

Η μάνα αυτό το ήξερε, κι έτσι πάντα, όταν το μεροκάμματο ήταν καλό, έκρυβε ένα μέρος του, για τις δύσκολες μέρες. Δεν ήξερε από αποταμίευση, από νοικοκυρεμένη χρήσητων οικονομικών ήξερε, χωρίς να την νοιάζει πως το λένε.

Οταν μεγάλωσα, ήξερα, ότι αν ψάξω κάτω από τα σεντόνια στα ράφια της ντουλάπας, πάντα θα έβρισκα κρυμένα χρήματα, λίγο πριν η μάνα μου φωνάξει

" Τι ψάχνεις πάλι;"

Ποτέ μα ποτέ, δεν κατάλαβα ότι είμαστε φτωχοί.

Πάντοτε πίστευα ότι

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ,

ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.

Πρωτάκουσα καυγά στο σπίτι μου, την εποχή της Χούντας.

Τότε ο πατέρας μου, ανήκε πλέον σε σωματείο φορτοεκφορτωτών, και λόγω του ότι η Χούντα έκανε μεγάλες εισαγωγές ζάχαρης, είχανε πολύ δουλειά, γιατί ξεφορτώνανε τα τσουβάλια από τις νταλίκες, με τις πλάτες τους.

Πολύ δουλειά, αρκετό μεροκάμματο, και επειδη οι μέρες της φτώχειας δεν ήταν μακρυά, η διαχείριση των "πλεονασμάτων", εκανε την οικογένεια να μπορεί να αγοράσει ένα οικόπεδο στα Σπάτα.

Η επιλογή του οικοπέδου, ή και η μη επιλογή μιας γκαρσονιέρας στη Καλλιθέα, ήταν οι αφορμές μερικών καυγάδων, ενός είδους άγνωστου μέχρι εκείνη τη στιγμή στο σπίτι μας.Τότε πρωτοκατάλαβα γιατί "το χρήμα φέρνει γκρινια" και όχι η φτώχια.

Από το σπίτι μου έφυγα στα 29, γιατί παντρεύτηκα.

Μέχρι τότε, από το 1951 μέχρι το 1979, είχαν γίνει στην Ελλάδα, μια δυο υποτιμήσεις της δραχμής, μια δυο δικτατορίες, ανένδοτος, χούντα, και τόσα άλλα, όπως οι διώξεις του 55 στη Κωνσταντινούπολη, Κύπρος, και λοιπά.

Είναι περίεργο, αλλά, ποτέ όλα αυτό το καιρό, δεν ένοιωσα ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου, ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

Το 1961, η οικογένεια ζούσε σε μία παράγκα, ένα δωμάτιο 4χ4, έξω αριστερά μία κουζίνα 2χ2,5 και έξω δεξιά μία τουαλέτα 1χ1, με ένα καρφί δίπλα στη λεκάνη για να καρφώνουμε τα κομμάτια εφημερίδας για το σκούπισμα.

4 άτομα σ αυτές τις συνθήκες, με ένα εργαζόμενο περιαστασιακά, και όμως το Σάββατο απαραίτητα μας περίμενε η έξοδος στη ταβέρνα του Κούλα, ή του Καστάνη ή αργότερα το υπόγειο του Τριαντόπουλου και πιο σύγχρονα η ταβέρνα στην άσφαλτο. ( Ασφαλτος ήταν το όνομα της οδού Πειραιώς, στο ύψος του Ταύρου ).

Οταν φεύγαμε από το σπίτι για να παίξουμε, ή μόνη συμβουλή της μάνας ήταν "μη πάτε στην άσφαλτο". Ούτε παρακολούθηση , ούτε απαγορεύσεις.

Γιατί τα γράφω όλα τούτα φίλε;

Γιατί αναρωτιέμαι.

Μια χώρα, με πολλαπλάσιο πλούτο από τον τότε,

μια χώρα με απείρως καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης από τότε,

μια χώρα με καλλίτερες δυνατότητες από τότε,

κατάφερε να γίνει μια χώρα βουτηγμένη

στη κατάθλιψη, την απελπισία, την κατήφεια, και την απόγνωση.

Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα από την εποχή που ο Μαρκεζίνης υποτίμησε κατά 50% τη δραχμή;

Που ο Σημίτης υποτίμησε τη δραχμή;

Που ο πληθωρισμός έτρεχε με 22 και 25%, μόλις πριν μια δεκάδα χρόνια;

Πόσα χειρότερα είναι όπου ο αναλφαβητισμός ήταν στο 30%, και σήμερα είναι 0%;

Που τα Πανεπιστήμια ήταν δύο , και τώρα είναι σαράνταδυο;

Αναρωτιέμαι,

Δεν είναι πλούτος, προστιθέμενη αξία, που κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον δύο πτυχία, που το κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες, που το κάθε σπίτι έχει μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μουσικές, γυμναστικές, δεν είναι όλα αυτά, αξίες που έχουν ενσωματωθεί στις προσωπικότητες μας, αξίες που δεν μεταβάλλονται, ούτε μειώνονται λόγω του κρατικού χρέους;

Πως έχουν καταφέρει και αυτός ο λαός με αυτά τα προσόντα, δεν γελάει;

Μήπως δεν εκλεβαν και δεν ξεπουλούσαν πάντα αυτή τη χώρα όλοι οι ταγοί της;

Αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι και ξαναγυρνάω στις ρίζες για να βρω την ηρεμία μου.

Ξαναγυρνάω, να ενώσω τις ρίζες, που μου έκανε κομμάτια η πρόοδος και οι προοδευτικοί.

Οχι, δεν πρέπει να πτωχεύσουμε από συναισθήματα τις οικογένειες.

Πρέπει να ξανααισθανθούμε χωρίς vistual reality καταστάσεις.

Σ αγαπώ

ΚΑι αντί για το Vilagge center, 

επιλέγω  τη βόλτα στο δρομάκι στο Καβούρι,

για να σου δείξω, εκεί στις παρυφές του δρόμου,

τ ανθισμένα κυκλάμινα, μη κόψεις πολλά, να τα δουν και οι άλλοι.

Που, δεν μπορεί, κάποια μέρα θάρθουν.

Απλά, αναρωτιέμαι, πότε...