Σε θυμάμαι...

Ερχόσουνα στο μυαλό μου και το γαλήνευες, έμπαινες στις βλέφες,

και δρόσιζες το αίμα μου, που κόχλαζε.

Έδενες τη κλωστή σου στο μικρό μου δάχτυλο,

και ποτέ δεν σ έχανα, πάντα έβρισκα το δρόμο.

Ζωγράφιζες χαμόγελα στα χείλη μου,

κάθε που η καρδιά μου προσπαθούσε να τα γείρει προς τα κάτω.

Γέμιζες τις άδειες τσέπες, και δεν κατάλαβα ποτέ τη φτώχια,

γέμιζες το άδειο στομάχι μου και δεν με

καταράκωνε η πείνα.

Εβαζες τα φίλτρα σου ανάμεσα σε μένα και στις κακίες των ανθρώπων,

και τις παραμόρφωνες τόσο,

που δεν τις καταλάβαινα.

Εντυνες τα γυμνά μου όνειρα, και τα έκανες υπαρκτές πραγματικότητες.

Σε θυμάμαι...

Ερχόσουνα συχνά και με κρατούσες απ το χέρι όταν λύγιζα.

Με σήκωνες, όταν έπεφτα, και μου δινες φτερά για να ξαναπετάξω.

Ολα μου τα "αν", και τις φοβίες μου, τις εξαφάνιζες στο μαγικό σου "θα".

ΚΑι με κρατούσες στον αγώνα, δυνατό, γερό, ακμαίο.

Σε θυμάμαι όπως παλιά,

μα τώρα μόνο σε θυμάμαι, δεν σε βρίσκω δίπλα μου.

Και είναι τούτες οι στιγμές που σε χρειάζομαι, και δεν σε βρίσκω.

Γι αυτό και νοιώθω πιο φτωχός, πιο άδειος.

Σε πήρανε μακρυά μου, σ εξαφάνισαν, και είναι αυτό

το μεγαλύτερο τους έγκλημα.

Τους συγχωρώ τα πάντα που μου έκαναν ,

μα ετούτο δεν μπορώ να συχωρέσω.

Μου πήρανε εσένα , ελπίδα,

κι είναι τα πάντα πιο βαριά, πιο αβάσταχτα, πιο κρύα.

Και δεν την πήραν μόνο από μένα, από όλους την αφαίρεσαν.

Φαίνεται, την ελπίδα είναι που φοβούνται πιο πολύ.

Διαδηλώσεις , και κραυγές, και αποχές, χωρίς ελπίδα,

μοιάζουν μνημόσυνα πάνω σε ταφους κεκτημένων.

Λέω εσένα ελπίδα πρώτα να ξανάβρω,

πως δρόμος φωτεινός μπροστά υπάρχει.

Μπορεί να μη τον βλέπουμε,

γιατί τον κρύβουν οι σκιές των φαντασμάτων που μας κυβερνούν

και οι σκιές από τις κάμερες των υποτακτικών τους.

Μα ο δρόμος είναι εκεί μπροστά, ολόφωτος και περιμένει.

ΚΑι είναι η ελπίδα που θα μας τον φανερώσει.

υ.γ. Κατέρινα, χρόνια πολλά.