ΟΚ. Δεν ξεχνώ. Και να θέλω δεν μπορώ, γιατί αυτά τα γεγονότα, είναι γεγονότα της νειότης μας, είναι η ιστορία που ζήσαμε, είναι οι αναμνήσεις μας από μια εποχή που μαθαίναμε από φήμες το τι έγινε και το μόνο γεγονός που ζούσαμε εδώ στην Αθήνα ήταν η κωμικοτραγική επιστράτευση.

Την ίδια ώρα, παλληκάρια έπεφταν νεκρά στη Κύπρο.

ΟΚ. Δεν ξεχνώ.

Αλλά έτυχε το 2008 που ο γιος μου ήταν στην ΕΛΔΥΚ, και να μάθω, και πηγαίνοντας, να δω πράγματα.

Να δω και να μάθω, την εκμετάλευση του θέματος των αγνοουμένων, που ούτε τόσοι είναι , ούτε αγνοούμενοι.

Είναι νεκροί, και αυτό το ξέρουν όλοι. Και είναι τραγικά τα παιχνίδια που παίζονται στη πλάτη αυτών των ηρωικών νεκρών.

Ποιος θυμάται;

Δεν ξεχνώ φωνάζουν πια, μόνο μερικοί ηρωικοί καταδρομείς που επιμένουν να ξαναγυρνάνε στη Κύπρο και να ξυπνάνε, όσους, ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν ότι τα παλληκάρια που πολέμησαν τους Βρεττανούς, αυτά που είναι θαμμένα στα φυλακισμένα μνήματα, μάλλον κακό έκαναν στη Κύπρο, γιατί χωρίς αυτούς η Κύπρος θα ήταν στη κατοχή της Βρετανίας, και δεν θα είχε καταληφθεί από τους Τούρκους!!

Δεν ξεχνώ, όχι μόνο τους Τούρκους, αλλά  και τους τραγικούς Ελληνες "υπεύθυνους" που διαπραγματεύονταν χωρίς να γνωρίζουν ούτε καν Αγγλικά, τους Κύπριους που μισούσαν  τους Ελλαδίτες, τους άλλους Κύπριους που αγαπάνε τους Ελληνες, τον Σαμψών και τη παρέα του.

Οπως και σήμερα, δεν ξεχνώ, τα ταξί της Λευκωσίας που περνάνε τα οδοφράγματα και σε πάνε βόλτα στη Κερύνεια με 50 ευρώ, έτσι που μόνο η διαφορά στα κτίρια σε κάνει να σκέφτεσαι πως εδώ υπάρχουν σύνορα.

Κάθε μέρα εκατοντάδες Τουρκοκύπριοι περνάνε το οδόφραγμα της Λήδρας και δουλεύουν στον Ελληνικό τομέα, και Ασιάτες, και Ανατολικοί.

Και είναι απορίας άξιο, σ αυτή τη πολυπολιτισμική χώρα τι νόημα έχουν τα οδοφράγματα που έχουν και το χαρακτήρα της γελοιότητας, αφού στον ένα δρόμο, δείχνεις τη ταυτότητα σου και περνάς, και τον διπλανό τον φυλάνε Ελληνες και Τούρκοι Κύπριοι στρατιώτες.

Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι από τη Πανεπιστημίου, περνάς προς την Ομόνοια δείχνοντας ταυτότητα σε ένα φυλάκιο που είναι στο ύψος της οδού Κοραή, και στο ίδιο ύψος αλλά στη Σταδίου, ο δρόμος είναι κλειστός και υπάρχουν στρατιωτικά φυλάκια με Ελληνες και Τούρκους!!!!

Δεν ξεχνώ αλλά κάθε πότε; Κάθε χρόνο τέτοια μέρα;

Και αυτό είναι θύμιση;

Εχω κρύψει βαθιά στην ιστορική λήθη τα παιδιά που πολέμησαν εκεί, και άφησαν τα κορμιά τους δείγμα της πίστης τους στη πατρίδα, χωρίς ποτέ να τα τιμήσω, ή ΄έστω να τα αναγνωρίσω σαν θύματα πολέμου.

Η πατρίδα θεωρεί πως μάλλον σε εκδρομή έχασαν τη ζωή τους τα παλληκάρια μας.

Συγνώμη, αλλά ολοι έχουν ξεχάσει από τη πρώτη στιγμή.

Ολοι έχουν ξεχάσει.

Ολοι, εκτός από τις χαροκαμένες οικογένειες, που έχασαν τα παιδιά τους σε μια ηρωική στιγμή της Ελληνικής ιστορίας, και η χώρα μας τους κοροιδεύει βαφτίζοντας τους ηρωικούς νεκρούς μας, αγνοούμενους.

Ολοι, εκτός από τους επιζήσαντες αυτού του πολέμου, που βλέπουν τους χαμένους συντρόφους στον ύπνο τους να τους ρωτάνε,

- Τι έγινε ρε Μήτσο, τη δώσανε τη σύνταξη στη μάνα μου;;

Οχι παλληκάρι μου δεν τη δώσανε, γιατί αυτή η πατρίδα, ντρέπεται που υπήρξες.

Γιατί η ύπαρξη σου, της θυμίζει συνέχεια, τη προδοσία της.

Γιατί αυτή η πατρίδα, τότε, πρόδωσε, και δεν θέλει να το θυμάται αυτό.

Ξεχνώ και παραξεχνώ.

Παθαίνουν κι οι πατρίδες Αλτσχάιμερ, δεν το ήξερες;